Close to Heaven

Ο δρόμος ανηφορίζει πάνω από την Καλαμπάκα, στριφογυρίζοντας γύρω από το μυστήριο των βράχων. Τα αυτοκίνητα σταματούν σε κάθε χιλιόμετρο, συνεργεία από όλο τον κόσμο κινηματογραφούν και φωτογραφίζουν, κανείς δεν μιλά! «Δέος» είναι η μοναδική λέξη που μπορεί να χωρέσει την πρώτη επαφή με τα Μετέωρα.

Βράχοι λείοι που υψώνονται κάθετα στον ουρανό, μοναστήρια κολλημένα στο χείλος του γκρεμού, καταπράσινη βλάστηση και κάτω, στο τέλος του χάους, ανάμεσα από τις επιβλητικές σιλουέτες, ο κάμπος σε αεροφωτογραφία. Ο καλύτερος τρόπος για να βιώσεις σε όλο της το μεγαλείο την εμπειρία, είναι να ακολουθήσεις τον δρόμο είτε με τα πόδια είτε με άλογο που θα νοικιάσεις στην Καλαμπάκα.

Στον Καινοζωικό αιώνα, εξήντα εκατομμύρια χρόνια πριν, τούτος ο κάμπος ήταν μια απέραντη θάλασσα, ανάμεσα στον Όλυμπο και την Πίνδο. Στην Πλειόκαινο εποχή, ορμητικά ποτάμια συσσώρευσαν τεράστιους όγκους από κροκάλες που αναμείχθηκαν με μάγμα από το εσωτερικό της γης. Στη συνέχεια, η θάλασσα άρχισε να υποχωρεί μέσα από την κοιλάδα των Τεμπών προς το Αιγαίο. Οι ισχυροί άνεμοι και τα νερά της βροχής συνεχίζουν μέχρι σήμερα τη διαβρωτική τους γλυπτική και το έργο δεν έχει ακόμη τελειώσει. Κανείς δεν ξέρει πώς θα μοιάζουν αυτά τα βράχια σε χίλια χρόνια.

Ένα τέτοιο τοπίο ευνοεί τον διαλογισμό, την περισυλλογή, την επαφή με το θείο. Κι αυτό ήταν προφανώς που έκανε τους περιπλανώμενους αναχωρητές του 9ου αιώνα να σταθούν στην περιοχή, εγκαινιάζοντας τον μοναχισμό των Μετεώρων. Στα μέσα του 13ου αιώνα, ο Όσιος Αθανάσιος οργάνωσε εδώ την πρώτη μοναστική κοινότητα, με 14 μοναχούς, κάτω από συνθήκες σχεδόν υπεράνθρωπες.

Για να χτιστεί η Μονή της Αγίας Τριάδας, χρειάστηκαν εβδομήντα ολόκληρα χρόνια μόνο και μόνο για να ανέβουν τα υλικά στην κορυφή και ύστερα να ξεκινήσει η κατασκευή. Η ακμή των Μετεώρων ολοκληρώθηκε τον 17ο αιώνα, τότε που η περιοχή μετρούσε 24 μοναστήρια. Σήμερα σώζονται μόνο έξι. Mπορεί κανείς να τα επισκεφτεί μέσα από λαξευτά μονοπάτια και σκαλοπάτια, στενά και σκοτεινά, μαγικά περάσματα, που απαιτούν μια ελάχιστη άσκηση, έτη φωτός μακριά από τις επικίνδυνες αποστολές των πρώτων αναρριχητών.

Πουθενά δεν θα συναντήσεις μοναχούς, καμία ένδειξη ότι ο τόπος κατοικείται από ανθρώπινα όντα. Διακριτικές ταμπέλες και μικροί φράχτες θα σε κρατήσουν μακριά από τα άδυτα της μοναστικής ζωής, που επιμένει να κινείται εντός των δικών της τειχών, πέρα από τα κοσμικά βλέμματα των επισκεπτών. Επιστρέφοντας, μέσα σου θα κατοικεί για καιρό η κατανυκτική σιωπή της απόδρασης από τα εγκόσμια, εκεί που κυριαρχεί ο άναρχος χρόνος.

TEXT : ELENI PSYHOULI | PHOTOS : YIANNIS GIANNELOS