Mary Katrantzou: The Queen of Prints

Μία Ελληνίδα στα σαλόνια της Παγκόσμιας Βιομηχανίας της Μόδας.

Γεννήθηκε στην Αθήνα από δυο γονείς που διέθεταν αυτό που συνδυαστικά τη βοήθησε να κάνει τη δική της έφοδο στον ουρανό. Η μητέρα της διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων – μέρα-νύχτα αγκαζέ με την αισθητική–, ο πατέρας της από παιδί στην κλωστοϋφαντουργεία, κληρονόμος ενός ένδοξου παρελθόντος, αφού η οικογένειά του ήταν εκείνη που «σημάδεψε» με τα «Σπορτέξ» τα αθλητικά παπούτσια στην Ελλάδα. Από παιδί, αφέθηκε στο φύσημα των διαθέσεων. Για αλλού ξεκίνησε ως έφηβη κι αλλού βρέθηκε όταν πήρε τις πρώτες αποφάσεις της ζωής της.

Ποτέ δεν συμβιβάστηκε με το λίγο, κυνηγούσε πάντα το όνειρο... Ναι, κυνηγούσε το όνειρο και το όνειρό της, όσο παράξενο και ν’ ακούγεται, δεν άντεξε το συνεχές κυνηγητό της... Λαχάνιασε κι έγινε πραγματικότητα... Σπούδασε στο Λονδίνο σχέδιο μόδας. Το ταλέντο της αναγνωρίστηκε γρήγορα και με την ευρηματικότητά της κατέκτησε μία θέση εκεί όπου οι θέσεις είναι για λίγους. Κατά καιρούς, έχει δεχθεί διθυραμβικά σχόλια, ακόμη και από την αμερικανική έκδοση της «Vogue», ενώ έχει αποσπάσει σημαντικά βραβεία μόδας σε ολόκληρο τον κόσμο. Σήμα κατατεθέν της, τα prints, εκτυπώσεις πάνω σε υφάσματα... Οι υφασμάτινες δημιουργίες της «κοιτάχτηκαν» στους καθρέφτες του Λευκού Οίκου. Τα κομμάτια της την έβαλαν στα δημιουργικά σαλόνια των Victoria’s Secret, Longchamp, Adidas και άλλων σημαντικών εταιρειών που αποτελούν σύμβολα γούστου. Μισέλ Ομπάμα, Μελάνια Τραμπ, Beyonce, Adele, Sarah Jessica Parker και Cate Blanchett λατρεύουν τα ρούχα της. Η ίδια φοράει ρούχα του Αlaïa, πάντα μαύρα και σχεδόν ποτέ δικές της δημιουργίες. «Νομίζω ότι υπάρχουν δύο τύποι σχεδιαστών: αυτοί που φορούν τα δικά τους ρούχα και γίνονται υπερασπιστές της μάρκας τους, και εκείνοι που φορούν μονόχρωμα ρούχα για να μετατοπίσουν το επίκεντρο μακριά από τους εαυτούς τους και κοντά στο έργο τους. Σίγουρα ανήκω στη δεύτερη κατηγορία»…

Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στην Αθήνα;

Ναι, στην Αθήνα γεννήθηκα και μεγάλωσα. Έφυγα όταν ήμουν 19 ετών για να σπουδάσω στο Rhode Island στην Αμερική.

Τι θέλατε να σπουδάσετε;

Αρχιτεκτονική. Γι’ αυτό πήγα στην Αμερική.

Πώς έτσι;

Μου είχε μπει στο μυαλό από νωρίς... Ήμουν αρκετά δημιουργική από παιδί και κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνω κάτι δημιουργικό.

Σας είχε περάσει από το μυαλό η μόδα;

Όχι. Η μόδα δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό και είναι φυσικό νομίζω, γιατί στην Ελλάδα δεν υπήρχαν οίκοι μόδας που να δημιουργούν τη δική τους κολεξιόν. Ενώ με ενδιέφερε οτιδήποτε γύρω από το σχέδιο, δεν υπήρχε τότε στην Ελλάδα κάποια επαγγελματική διέξοδος που να οδηγεί σε αυτό που κάνω σήμερα. Αν αγαπούσες το σχέδιο, η διέξοδος ήταν η Σχολή Καλών Τεχνών και η αρχιτεκτονική.

Τη Σχολή Καλών Τεχνών την είχατε αποκλείσει;

Δεν είχα αποκλείσει τίποτα... Απλώς, η αρχιτεκτονική μου φαινόταν τότε η καλύτερη λύση. Επιλέγοντας την αρχιτεκτονική, συνδύαζα κάτι δημιουργικό με ένα επάγγελμα που θα μπορούσα να κάνω όταν θα επέστρεφα στην Αθήνα. Βέβαια, πρέπει να σας πω ότι από παιδί ζωγράφιζα. Πρέπει να ήμουν 14-15, όταν άρχισα να ζωγραφίζω. Έπιανα τον εαυτό μου κάθε μέρα, μετά το σχολείο, να θέλει να ζωγραφίζει... Και στο σχολείο ζωγράφιζα. Πήγαινα στο Κολλέγιο Αθηνών, όπου μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω διάφορα γύρω από τη ζωγραφική. Και θυμάμαι την καθηγήτριά μου να με ενθαρρύνει προς αυτό.

Σας επηρέασε;

Για να είμαι ειλικρινής, σε εκείνη την ηλικία, δεν άκουγα κανέναν... Η συγκεκριμένη καθηγήτρια ήταν η μόνη που έπαιρνε αυτό το κόλλημά μου σοβαρά, λίγο πιο σοβαρά απ’ ό,τι το έπαιρνα ακόμη κι εγώ. Νομίζω ότι σε αυτή την ηλικία άρχισα να σκέφτομαι να ασχοληθώ με αυτό που μου δίνει τόση χαρά.

Οι δικοί σας πώς αντιδρούσαν σε αυτή την εμμονή σας;

Μεγάλωσα μέσα σε ένα σπίτι, σε ένα περιβάλλον, πολύ δημιουργικό. Είχα τη μαμά μου που είχε επιλέξει να κάνει αυτό που της έδινε χαρά. Επομένως, η μαμά μου και η γιαγιά μου, κάπου υποσυνείδητα, με επηρέασαν να κάνω αυτό που τελικώς κάνω... Αν μιλήσετε με τη μητέρα μου, θα την ακούσετε να λέει ότι σχεδίαζα ρούχα από τα 5 μου... (γέλια) Εγώ δεν το θυμάμαι! Όταν ακούω τη μαμά μου, είμαι στο τσακ να πιστέψω ότι στα 6 μου έραβα κιόλας... (γέλια)

Τελικά, έχετε καταλάβει πώς βρίσκει κάποιος τον δρόμο του;

Ανάμεσα σε αυτά που κάνεις, ακολουθείς εκείνο με τη μεγαλύτερη ένταση... Αν ακολουθήσεις αυτό που σε κάνει να νιώθεις καλά, να αισθάνεσαι χαρούμενος και δημιουργικός, αργά ή γρήγορα, θα βρεθείς τελικά σε αυτό που θέλεις πραγματικά να κάνεις. Δεν ξέρω αν αυτό που μας οδηγεί είναι το ένστικτο... Πιστεύω ότι το ένστικτο παίζει μεγάλο ρόλο αν το εμπιστευτείς –γιατί υπάρχουν και πολλοί που του γυρίζουν από φόβο την πλάτη–, αλλά εξίσου μεγάλη σημασία στη ζωή έχουν και οι συμπτώσεις... Για παράδειγμα, εγώ είχα αποφασίσει να σπουδάσω αρχιτεκτονική. Γνώρισα όμως τον φίλο μου στην Ελλάδα, το καλοκαίρι μετά τον πρώτο χρόνο σπουδών μου, και αυτός έκανε MSC στο Λονδίνο και αποφάσισα να τον ακολουθήσω στο Λονδίνο για να είμαστε μαζί... Για να μη χάσω τον χρόνο μου, έψαξα να βρω στο Λονδίνο να κάνω ένα τριμηνιαίο πρόγραμμα στην αρχή, γύρω από αυτό που με ενδιέφερε και το μόνο τριμηνιαίο που βρήκα, ήταν ένα πρόγραμμα για τον σχεδιασμό υφασμάτων. Όταν μπήκα σε αυτό, ανακάλυψα πόσο μου άρεσε να δημιουργώ με τα χρώματα... Αυτό δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τότε. Αν δεν είχα γνωρίσει τον Μάριο, δεν θα είχα πάει στο Λονδίνο και αν δεν είχα πάει στο Λονδίνο, δεν θα είχα κάνει σχεδιασμό υφασμάτων και δεν θα είχα πορευτεί προς τα εκεί που πορεύτηκα.

Τι είναι το ταλέντο;

Ταλέντο είναι να βλέπεις το μέλλον σου. Ωστόσο, όποιο κι αν είναι το ταλέντο σου, σημασία έχει πώς το καλλιεργείς και πόσο δουλεύεις γι’ αυτό. Όταν αποφάσισα να κάνω το μάστερ μου στη μόδα, δεν ήξερα τίποτα από μόδα. Με θυμάμαι, για τρεις μήνες, να κάθομαι να διαβάζω ό,τι είχε συμβεί τα τελευταία 100 χρόνια στον χώρο της μόδας. Χρειάζεται να έχεις και μια τρέλα μέσα σου, να κυνηγάς να μάθεις όσα περισσότερα μπορείς για τον χώρο που θέλεις να ασχοληθείς κι ύστερα να του αφοσιωθείς...

Τι καταλάβατε κάποια στιγμή που ούτε το φανταζόσασταν;

Ότι ο χώρος που ήθελα να βρεθώ και να δημιουργήσω, δεν είχε θέση για όλους και έπρεπε να δουλέψω σκληρά για να τα καταφέρω να πάρω εγώ αυτή τη θέση που υπήρχε... Ωστόσο, θεωρώ ότι δεν είχα φιλοδοξία να κάνω τη δική μου εταιρεία στη μόδα. Ήμουν αρκετά κλειστή ως χαρακτήρας και δεν είχα αφήσει τον εαυτό μου να σκεφτεί κάτι τέτοιο... Κάποια στιγμή το σκέφτηκα κι αμέσως θυμήθηκα πώς μεγάλωσα... Υποθέτω ότι, μαθαίνοντας να περπατάς σε δρόμους που πιστεύεις ότι δεν ξέρεις, βρίσκεις τον δρόμο σου. Πρώτη φορά λέω τέτοια πράγματα σε μια συνέντευξη... Περίεργο!

Άρα ανοίγει μια πόρτα κάποια στιγμή και βλέπουμε φως σε αυτό που αγνοούσαμε...

Νομίζω ότι όλοι κουβαλάμε μέσα μας ένα φως, την ύπαρξη του οποίου αγνοούμε μέχρι τη στιγμή της φανέρωσής του. Γιατί; Ίσως επειδή δεν χρειάστηκε να το ψάξουμε ή δεν δώσαμε στον εαυτό μας τον χρόνο να κοιτάξει πιο βαθιά μέσα μας.

INTERVIEW : THANASSIS LALAS
PHOTOS : JASON LLOYD-EVANS // PANOS DAVIOS // HUGO COMPTE // PAOLO BARBI