Messolonghi Lagoon

Ξύλινες καλύβες, βάρκες κομψοτεχνήματα, αποδημητικά πουλιά, εκλεκτά ψάρια κι ένα προϊόν που αναγράφεται με χρυσά γράμματα στον παγκόσμιο γαστρονομικό χάρτη.

Ένα από τα πολλά πρόσωπα του παραδείσου, ίσως το πιο απόκοσμο, είναι η θέα της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου κάποιο φθινοπωρινό χάραμα. Κάτω από την ασημογάλανη σιλουέτα των βουνών, απλώνεται μελαγχολική, σχεδόν μολυβένια, η ακίνητη ζωή του νερού που διακόπτεται μόνο από τον παφλασμό των σπάνιων πουλιών ενός μοναδικού οικοσυστήματος. Εδώ, όλα είναι άγνωστες λέξεις, μια παρένθεση θαλασσινής ζωής, χιλιόμετρα μακριά από την εικόνα του Αιγαίου.

Οι προσχώσεις του Αχελώου και του Εύηνου, από την εποχή του Ολόκαινου, έχουν ζωγραφίσει ένα πολύπλοκο υγροτοπικό σύστημα, μια από τις μεγαλύτερες λιμνοθάλασσες της Μεσογείου, που απλώνεται 50 χιλιόμετρα απέναντι από τον Πατραϊκό κόλπο. Οχυρό και τροφή από την αρχαιότητα, η λιμνοθάλασσα είναι οι ψαράδες της, είναι τα πριάρια (βάρκες χωρίς καρίνα) και οι γαΐτες (μικρά πριάρια), είναι τα σύνεργα, το σταφνοκάρι, το καμάκι και η τρίαινα, είναι τα ιβάρια. Αυτά τα φυσικά ιχθυοτροφεία που άλλοτε χτίζονταν με καλάμια. Ο «ιβαράς» ξέρει πότε τα ψάρια μετακινούνται, αναζητώντας τροφή ή ένα ζεστό περιβάλλον για την αναπαραγωγή τους, γνωρίζει τα ρεύματα και τις φάσεις της παλίρροιας, τα ιβάρια ελέγχουν την κίνηση των ψαριών.

Πλάι στα ιβάρια οι πελάδες, οι ταπεινές καλύβες των ψαράδων, με την ίδια νεολιθική αρχιτεκτονική, πάσσαλοι από φτελιές, στηρίγματα από αρμυρίκια, οροφές από πλεγμένα ψαθιά και λεπτό καλάμι. Σήμερα, οι περισσότερες έχουν μεταμορφωθεί σε εξοχικές κατοικίες, όμως η πελάδα ακόμη είναι το καταφύγιο της οικογένειας του ψαρά, η ανάπαυλα με τσίπουρο και θαλασσινό μεζέ ανάμεσα σε δύο βάρδιες. Από τον Μάρτιο έως τον Ιούνιο, γόνοι και μεγαλύτερα ψάρια μπαίνουν από τις «μπούκες» κι εδώ θα ξεκαλοκαιριάσουν πριν πάρουν πάλι το δρόμο της ανοιχτής θάλασσας.

Τσιπούρες, κέφαλοι, λαβράκια, λίγδες, όλα ψαρεύονται ως τον Ιούλιο. Μετά και έως τον Σεπτέμβριο, ξεκινά η χρυσή εποχή του κέφαλου. Το θηλυκό του, η μπάφα, θα δώσει το αβγοτάραχο, το χρυσάφι της λιμνοθάλασσας. Τεχνική παλιά όσο και η Αίγυπτος για το πιο πολύτιμο ΠΟΠ ελληνικό προϊόν, το αβγό τυλίγεται σε κερί ή συντηρείται σε βούτυρο για τους πιο μερακλήδες. Τροφή για βασιλιάδες και σουλτάνους, τροφή πανάκεια γεμάτη θρεπτική αξία, τροφή της απόλυτης ιωδιούχας ηδονής.

______________________________
TEXT : ELENI PSYHOULI
PHOTOS : PERIKLES MERAKOS