Remote Beauty

Μια ανάσα από τη Ρόδο, το Καστελόριζο διαθέτει εκείνη την αυθεντικότητα που αγαπούν οι λίγοι.

Είναι νωρίς το πρωί όταν παίρνουμε την πτήση από Αθήνα για Ρόδο. Δύο ώρες αργότερα, προσγειωνόμαστε στο ανατολικότερο σύνορο της Ευρώπης και λίγα λεπτά μετά, το minibus μάς αφήνει κοντά στο λιμάνι, όπου Έλληνες και ξένοι επισκέπτες μένουμε άφωνοι μπροστά στην ομορφιά του τοπίου.

Εκατοντάδες δίπατα ή τρίπατα αρχοντικά, βαμμένα με εντυπωσιακά χρώματα, στέκουν αγέρωχα, αμφιθεατρικά χτισμένα γύρω από τη θάλασσα. Υψώνοντας το βλέμμα αντικρίζουμε έναν κόκκινο βράχο, ο οποίος φαίνεται να έδωσε το όνομά του στη νήσο (Castello Rosso). Η ιστορία του, όπως δείχνουν οι αρχαιολογικές ανασκαφές, χάνεται στα βάθη των αιώνων, και πιο συγκεκριμένα στη Νεολιθική Εποχή. Από τη γη του πέρασαν πολλοί, μεταξύ των οποίων, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Οθωμανοί, Ισπανοί, Γάλλοι, Ιταλοί και Βρετανοί, έως τις 7 Μαρτίου του 1948, όταν το νησί ενώθηκε με την Ελλάδα.

Νοικιάζουμε μία βάρκα με προορισμό τη Γαλάζια Σπηλιά. Ο βαρκάρης μάς δείχνει μ’ ένα φακό δύο φώκιες σε μία εσοχή του πανέμορφου σταλακτικού σπηλαίου. «Είναι η μητέρα αγκαλιά με το παιδί της», σχολιάζει. «Όπως η Ελλάς με το Καστελόριζο», σκέφτομαι φωναχτά…

TEXT : CHRISTOS ZAMPOUNIS 

PHOTOS : GRAFTON SMITH/ GETTY IMAGES, IDEAL IMAGES, ALAMY PHOTOS/ WWW.VISUALHELLAS.GR