Wild Beauty

Ακατέργαστη, ανόθευτη, με μία ιστορία που επιμένει σθεναρά να ξεπροβάλλει σε κάθε της γωνιά. Αυτή είναι η Κάρπαθος.

Την Κάρπαθο ή την ερωτεύεσαι ή όχι. Κάτω από τη βουνίσια ραχοκοκαλιά της, που αναδύεται ήρεμα στα νότια και καταλήγει σε απόκρημνες πλαγιές στα βόρεια και τα κεντρικά, η καρδιά των ντόπιων χτυπά δυνατότερα από εκείνη των άλλων. Το λέει ο θρύλος, που θέλει τους Αρπάθεους –τους πρώτους κατοίκους του νησιού, που μετονομάστηκαν σε Καρπάθιους– ν’ αρπάζουν τους θεούς του Ολύμπου, από λατρεία για το νησί τους, και να τους πηγαίνουν εκεί. Το υπαγορεύουν τ’ αξημέρωτα πανηγύρια, όταν κάτω από τις δοξαριές της λύρας και τ’ αρπίσματα του λαούτου όλοι γίνονται μια μεγάλη παρέα που χορεύει σούστα με μια κούπα κόκκινο κρασί στο χέρι. Το υπενθυμίζουν οι γιαγιάδες, που σε καλωσορίζουν στα σπίτια τους και σε φιλεύουν μανούλι (ντόπιο κατσικίσιο τυρί) και σουσαμένια κουλούρια με κύμινο.

Βαθιές χαράδρες, γυμνές κορυφές, πυκνά πευκοδάση, απόκρημνα βράχια, σπήλαια με πολύχρωμους σταλακτίτες και χρυσές παραλίες εναλλάσσουν το ήμερο με το άγριο, σε ένα αδιάκοπο παιχνίδι εικόνων, που ξαφνιάζει ακόμη και τον πιο ταξιδεμένο επισκέπτη. Δύσκολα μπορεί κάποιος να περιγράψει σε λίγες μόνο λέξεις τι είναι η Κάρπαθος, πόσο μάλλον τα συναισθήματα που σου γεννά. Είναι οι πάνω από εκατό μαγικές παραλίες της όπως η Άπελλα με τα σμαραγδένια νερά, ο εξωτικός Διακόφτης με τους κέδρους και ο Άγιος Νικόλαος στην Αρκάσα με θέα την Κάσο. Είναι η χαρά του περιπατητή με τα εξήντα περίπου μονοπάτια, το όνειρο του αναρριχητή με πάνω από τριάντα αναρριχητικά πεδία και ο παράδεισος των surfers.

Είναι μια διαδρομή στους αιώνες που ζωντανεύει μέσα στα μουσεία της: το Αρχαιολογικό Μουσείο στα Πηγάδια, που στεγάζεται σε ένα art deco κτίριο του 1935 και φιλοξενεί εκθέματα από τη νεολιθική μέχρι τη βυζαντινή περίοδο, το Αγροτικό Μουσείο Πυλών, που αναπαριστά μία παραδοσιακή αγροικία με πατητήρι, τυροκομείο, ανεμόμυλο και αλώνι, και το Λαογραφικό Μουσείο Όθους, μια ζωντανή αποτύπωση καρπαθιώτικου σπιτιού.

Είναι τα χωριά της: το κομψό Απέρι με τα ανακαινισμένα αρχοντικά και τους φημισμένους μάστορές του, οι Μενετές με την υπέροχη εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου, το ήσυχο Μεσοχώρι με τις τρεις πηγές της Παναγιάς Βρυσιανής και η μοναδική Όλυμπος, το μεσαιωνικό χωριό με τους πεταλόσχημους ανεμόμυλους, το οποίο παρέμενε αποκομμένο από τον «πολιτισμό» εκατοντάδες χρόνια. Εδώ, οι γυναίκες, δωρικές μορφές με τραχιά χέρια και σκαμμένα από τον ήλιο πρόσωπα, σε υποδέχονται ντυμένες με παραδοσιακές φορεσιές, σε ξεναγούν στα στολισμένα με χειροποίητα κεντήματα σπίτια τους, σου αφηγούνται ιστορίες από τα παλιά και σε κερνούν χειροποίητες μακαρούνες.

Είναι η μυρωδιά του θυμαριού, της λεβάντας, του δεντρολίβανου και της ρίγανης και η απόκοσμη ομορφιά της Σαρίας, όπου φωλιάζουν αετογερακίνες και μαυροπετρίτες, κυκλοφορούν χιλιάδες κατσίκες και γεννά τα αυγά της η μεσογειακή φώκια Monachus monachus.

Είναι το Πάσχα της, μια διαδρομή από την απόλυτη μυσταγωγία στη διονυσιακή χαρά, και τα καλοκαίρια της, ένα συνεχές γλέντι καμωμένο από χορό, γέλια και μαντινάδες. Μα, πάνω απ’ όλα, είναι η κουλτούρα και οι άνθρωποί της που θα σε κάνουν να θέλεις να επιστρέψεις ξανά.

_______________________________________
TEXT : ROMINA XYDA
PHOTOS : NICOLAS MASTORAS