Springs of Serenity

Οι Ιαματικές Πηγές της Καλλιθέας «αναβλύζουν» φυσική ομορφιά, μνημειακή αρχιτεκτονική και ιστορία.

Ρωμαϊκά λουτρά, κρήνες, κίονες, καμάρες, ροτόντες, σιντριβάνια, ψηφιδωτά και γλυπτοί Έρωτες. Οι περίφημες Ιαματικές Πηγές της Καλλιθέας, γνωστές από τα αρχαία χρόνια για τις θεραπευτικές ιδιότητες των «μαγικών νερών» τους, αναβλύζουν σε έναν κολπίσκο, 10 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη της Ρόδου, προς τα νοτιοανατολικά. Ανέκαθεν, η φήμη τους ξεπερνούσε τα στενά όρια του νησιού – επί τουρκοκρατίας, πλήθη απ’ όλη την Ανατολία συνέρρεαν στο «Τσιλόνερο», όπως ήταν η παλιά ονομασία της περιοχής, για να γιατρευτούν με το κόκκινο νερό που ξεπηδούσε μέσα από τους βράχους και θεωρούνταν ευεργετικό.

Πολύ αργότερα, μετά το 1920, ο Ιταλός διοικητής Δωδεκανήσων Mario Lago οραματίστηκε στο σημείο εκείνο μια ευρωπαϊκή λουτρόπολη, στα πρότυπα του Βισί ή του Μπάντεν Μπάντεν: ένα πολυτελές, κοσμικό θέρετρο που θα εξυπηρετούσε τα σχέδια «διείσδυσης» της Ιταλίας στην Aνατολική Μεσόγειο. To έργο ανατέθηκε στον αρχιτέκτονα Pietro Lombardi, o οποίος «πάντρεψε» αριστουργηματικά τα στοιχεία της πολυ-πολιτισμικής μεσογειακής αρχιτεκτονικής που αγαπούσε: θολωτά κτίρια με art deco στοιχεία, αραβουργήματα, σκάλες και κομψούς κήπους, μαυριτανικές πύλες και καμάρες, περίτεχνα νησιώτικα βοτσαλωτά και αίθρια.

Οι κοσμοπολίτικες «Reali Terme di Calitea» εγκαινιάστηκαν «στο όνομα του βασιλέως και του Ντούτσε», την 1η Ιουλίου 1929, και λειτούργησαν χωρίς διακοπή, έως την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά, έκλεισαν, έγιναν στρατόπεδο συγκέντρωσης, λεηλατήθηκαν, ανασκευάστηκαν, ξαναλειτούργησαν, υπήρξαν σκηνικό φόντο για μια σειρά από ελληνικές και διεθνείς ταινίες όπως «Το δόλωμα» και «Τα κανόνια του Ναβαρόνε». Το 1967 έκλεισαν για δεύτερη φορά. Μετά την κήρυξη του συγκροτήματος σε έργο τέχνης προστατευμένο από το κράτος, το 1985, λόγω του εξαιρετικού αρχιτεκτονικού και μορφολογικού του ενδιαφέροντος –κι έπειτα από ένα δύσκολο έργο αναστήλωσης που ανέλαβε ο Δήμος–, οι ανακαινισμένες Πηγές της Καλλιθέας παραδόθηκαν στο κοινό την 1η Ιουλίου 2007.

Ένα μικρό «διαμάντι» μνημειακής αρχιτεκτονικής και φυσικού κάλλους, που προσφέρει κρυστάλλινα νερά για κολύμπι και καταδύσεις, καφετέρια, χώρους για συνέδρια, εκδηλώσεις, εκθέσεις και αμέτρητες γωνιές με μια γοητευτική, λίγο ρετρό αύρα. Γι’ αυτό, κανείς δεν τις επισκέπτεται μόνο μία φορά.

______________________________________
TEXT : KALLIA KASTANI
PHOTOS : STAVROS HABAKIS