Phantasmagoria

Μέχρι τον 18ο αιώνα φιλοξενούσε μόνο αμπέλια, κάναβες και ελάχιστα σπίτια. Σήμερα, τα Φηρά είναι ένα σύμπαν μεταφυσικής ομορφιάς...

Ίσια παπούτσια. Πριν το ρολόι δείξει δέκα το πρωί. Στην 25ης Μαρτίου, τον μεγάλο κεντρικό δρόμο των Φηρών. Σε κερνούν «καλημέρα», σε καλούν για πρωινό, για χάζι σε σουβενίρ με την επιγραφή «I love Santorini» ή για κάποια εκδρομή με καΐκι στο ηφαίστειο. Κοντοστέκεσαι κι ύστερα συνεχίζεις στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο, που λίγο μετά μετατρέπεται σε ένα ατέλειωτο λιθόστρωτο. Στρίβεις αριστερά σε ένα στενό –οποιοδήποτε στενό–, βλέπεις εμπόρους να ξεφορτώνουν την πραμάτεια τους, μαγαζάτορες να στρώνουν λευκά τραπεζομάντιλα πάνω στην καλντέρα, περίτεχνα κοσμήματα στις βιτρίνες της «Gold Street» – έτσι αποκαλούν το βασικό καλντερίμι των Φηρών, γνωστό και ως οδός Υπαπαντής.

Γύρω σου, άνθρωποι σιωπηλοί, παραδομένοι στο αιγαιοπελαγίτικο μπλε, σε ένα φως που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά. Παραγγέλνεις τον πρώτο καφέ της ημέρας. Αριστερά σου το Ακρωτήρι, δεξιά η Οία, δίπλα της η Θηρασιά κι απέναντι τo ηφαίστειο. Το βλέμμα σου πέφτει στο τελεφερίκ που οδηγεί στο παλιό γραφικό λιμάνι του νησιού και στα θολωτά, υπόσκαφα κτίσματα με τις βεραμάν πισίνες και τις κατάλευκες μικροσκοπικές αυλές, που στέκουν λαξευμένα στο κάθετο μέτωπο του στρώματος της «άσπας».Βγαίνεις ξανά στα στενά, γεμάτα κόσμο δρομάκια. Τρυπώνεις στις εισόδους σπιτιών με θέα στο πέλαγος, δεν μπορείς να καταλάβεις πώς οι ταράτσες του ενός γίνονται το μπαλκόνι του άλλου, σχεδόν δεν ξέρεις πού αρχίζει και πού τελειώνει το κάθε οίκημα· αυτή είναι η μαγεία! Χαμογελάς στην κάμερα του κινητού σου, γίνεσαι φωτογράφος για τους άλλους – είναι αδύνατον να μη σ’ το ζητήσουν.

Δεν ξέρεις πού ακριβώς πηγαίνεις, αλλά δεν σταματάς να περπατάς. Περιπλανιέσαι στον Φραγκομαχαλά με τα αρχοντόσπιτα, στην καθολική συνοικία με τη Μητρόπολη του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, στην επιβλητική ορθόδοξη Μητρόπολη της Υπαπαντής, στο Μουσείο Προϊστορικής Θήρας, με τις αυθεντικές τοιχογραφίες του Ακρωτηρίου, στο Μέγαρο Γκύζη, που κλείνει μέσα του όλη τη σύγχρονη ιστορία του νησιού, και στο Λαογραφικό Μουσείο του Κοντοχωρίου, σε μια υπόσκαφη κατοικία του 19ου αιώνα.

Κοντεύει βράδυ, κι εδώ που το ηλιοβασίλεμα διαρκεί περισσότερο από την Οία, η νύχτα γίνεται μέρα από τα φώτα και τον συνωστισμένο σε εστιατόρια και καφέ κόσμο. Ακούς παντού κλασική μουσική κι αν έχεις όρεξη για ταινία, ανηφορίζεις μέχρι το Συνεδριακό Κέντρο του Νομικού.

Στο θερινό σινεμά του παίζει κάθε βράδυ εναλλάξ το «Mama mia!» και το «Γάμος α λα ελληνικά», με κέρασμα ένα πιάτο τζατζίκι, πίτες και ελιές. Κι αν δεν νυστάζεις, κατηφορίζεις στην οδό Σταυρού ή αλλιώς στην «Bar Street» των Φηρών, μετρώντας bars, clubs, σφηνάκια και αντοχές. Από εδώ δεν πρόκειται να φύγει κανείς πριν από το ξημέρωμα!

TEXT : ROMINA XYDA
PHOTOS : CHRISTOS DRAZOS