Surrender to the City

Πόσες εικόνες, αρώματα, γεύσεις και συγκινήσεις μπορεί να χωρέσει ένας τόπος; Στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης, αμέτρητες.

Αναδίδει ιστορικό άρωμα και απροσποίητο μεγαλείο, κρυμμένο στις πιο όμορφες γωνιές της απλότητάς της. Καθώς την περπατώ, τη φωτογραφίζω και τη γεύομαι απ’ άκρη σ’ άκρη, συνειδητοποιώ το εξής: η Θεσσαλονίκη είναι μία μεγάλη γειτονιά πλασμένη από πολλές, μικρότερες. Ξεκινώ την ημέρα μου με καφέ στο χέρι και την επιβλητική θέα από την Άνω Πόλη, στα κάστρα, για την πιο νοσταλγική εκδοχή της. Αρχοντικά μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής, στενά καλντερίμια και παραδοσιακές ταβέρνες βρίσκονται μια ανάσα από Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Το Επταπύργιο ή Γεντί Κουλέ στο βορειοανατολικό άκρο της Ακρόπολης και ο Πύργος Τριγωνίου μου δίνουν την αίσθηση πως βαδίζω μέσα σε ένα τεράστιο, υπαίθριο μουσείο. Κατηφορίζω για Ροτόντα, Μελενίκου και Πλατεία Ναυαρίνου, που έχουν αύρα φοιτητική και νεανική. Κάτω από την Καμάρα, όπως επιβεβαιώνουν δεκάδες ντόπιοι, έχουν δοθεί –και συνεχίζουν να δίνονται– τα περισσότερα ραντεβού στην πόλη. Γύρω από τα ερείπια του ρωμαϊκού ανακτόρου, μικρομάγαζα, καφέ και βιβλιοπωλεία οδηγούν την ιστορία στο σήμερα.

Συνεχίζω προς Πλατεία Αριστοτέλους με τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα και θέα θάλασσα (που δημιουργήθηκε με τον ανασχεδιασμό της πόλης από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Ernest Hébrard, μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1917). Τα εντυπωσιακά κοίλα κτίριά της την αγκαλιάζουν και στο πολυσύχναστο «Ολύμπιον» χτυπά η καρδιά του Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Αμέσως μετά, περνώ στις Αγορές Μοδιάνο και Καπάνι για ψώνια κάθε λογής και νόστιμες μυρωδιές που μου ανοίγουν την όρεξη. Ο παλμός των αγορών αποκαλύπτει το μοναδικό ταμπεραμέντο των ντόπιων και την πλούσια γαστρονομική τους κουλτούρα. Στα κοντινά Λουλουδάδικα, την πολύχρωμη υπαίθρια αγορά λουλουδιών με το Γιαχουντί (Παζάρ) Χαμάμ του 16ου αιώνα, γυρίζονται συχνά μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές και φιλοξενούνται πολιτιστικές εκδηλώσεις. Από εκεί, χαλαρώνω, πια, με μια βόλτα στην Παραλία. Το σήμα-κατατεθέν Άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το γλυπτό κομψοτέχνημα «Ομπρέλες» και ο Λευκός Πύργος δεν λείπουν από τα insta-stories μου.

Στη διάρκεια της άνοιξης και του καλοκαιριού, μια μίνι κρουαζιέρα στον Θερμαϊκό κόλπο χαρίζει στους ρομαντικούς μια πανέμορφη θέα της πόλης από την Παραλία μέχρι ψηλά στα κάστρα. Κάνω στάση στο βραβευμένο, αιωνόβιο Λιμάνι, με τα σύγχρονα μουσεία και εγκαταστάσεις-χώρους πολιτιστικών δραστηριοτήτων. Όσο πέφτει η νύχτα, στα Λαδάδικα και στη Βαλαωρίτου η διασκέδαση ξεκινά. Κάποτε εμπορική γειτονιά γεμάτη βιοτεχνίες και αποθήκες, τα Λαδάδικα βρίθουν σήμερα από καφέ, εστιατόρια και μπαρ, ενώ η Βαλαωρίτου άφησε για πάντα πίσω της τα παλιά υφασματάδικα και φόρεσε τα καλά της, προσελκύοντας το πιο νεανικό κοινό, που εκτιμά την καλή μουσική και τα καλύτερα κοκτέιλ της πόλης. Περιπλανιέμαι εκεί γύρω και θαυμάζω την Καθολική Εκκλησία, το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης και τη Στοά Μαλακοπή, μέσα από την οποία ακούγονται ρυθμικά beats που με ξεσηκώνουν. Είναι η ώρα που, παραδομένη πλέον σε αυτή την πόλη, παύω να κρατώ σημειώσεις.

__________________________________
TEXT : GEORGIA DRAKAKI
PHOTOS : PERIKLES MERAKOS