An open air museum

Το να περπατάς νύχτα στο Καµπιέλο, την παλαιότερη και πιο γραφική συνοικία στην Παλιά Πόλη της Κέρκυρας, είναι σαν να πλέεις στο όνειρο κάποιου Ιταλού σκηνοθέτη. Εδώ, µέσα στα στενά σοκάκια (καντούνια) που θυµίζουν λαβύρινθο, δεν φοβάσαι µη χαθείς. Θέλεις να χαθείς! Ανάµεσα στα παλιά σπίτια µε τα βενετσιάνικα σχέδια στις πόρτες και τα παράθυρα, κάτω από τις απλωµένες σε σχοινιά µπουγάδες που µοσχοβολούν σαπούνι, ακούγοντας τις καντάδες από κάποιο ορθάνοιχτο παράθυρο. Σιγοτραγουδάς κι ας µην ξέρεις τα λόγια. Χαµογελάς κι ας µη γνωρίζεις πού θα σε βγάλει ο δρόµος. Τα βήµατά σου θα διασταυρωθούν µε µυστικές πλατείες, θα κοντοσταθούν σε µικρά πλατώµατα στολισµένα µε εκκλησιές, θα σταµατήσουν κάτω από εντυπωσιακές καµάρες, θα γίνουν αργά, ήσυχα, σιωπηλά.

Εδώ δεν κάνεις βόλτα. Κάνεις περίπατο σε ζωντανό κινηµατογραφικό σετ, σε σκηνικό που θαρρείς πως ξεχάστηκε στον χρόνο. Έτσι είναι η Κέρκυρα! Τις περισσότερες φορές ξεχνιέσαι. Τη µία στιγµή, νοµίζεις ότι βρίσκεσαι σε ένα υπαίθριο µουσείο και την άλλη, στην ολοζώντανη φαντασίωση του µεγάλου σκηνοθέτη Τζουζέπε Τορνατόρε. Θα κάνεις µια στάση στον καθεδρικό ναό San Nicolo dei Vecchi, που χτίστηκε στις αρχές του 16ου αιώνα. Κι ακόµη µία, σε κάποιο πνιγµένο στις πασχαλιές µαγαζάκι της περιοχής. Κι ύστερα, θα απαθανατίσεις τη στιγµή, ποζάροντας κάτω από τον ανάγλυφο άγγελο που κοσµεί την κορυφή του Ιερού Ναού Παντοκράτορος. Θα περπατάς ατελείωτα: Από την Πλατεία της Σπιανάδας µέχρι την Πόρτα Ρεµούντα και από το παλιό φρούριο µέχρι το κατάλυµά σου. Δεν θα αισθανθείς στιγµή µόνος. Όλο και κάποιος θα σου χαρίσει ένα λουλούδι, µια γλυκιά κουβέντα, ένα τοπικό γλύκισµα –µάντολα ή κουµ κουάτ– για να στυλωθείς. Φυσικά και κάποια στιγµή θα γυρίσεις στην πόλη. Αλλά στην Παλιά θα επιστρέφεις, όπως οι µαγεµένοι στα παραµύθια.