Out of a Dream

Όταν βρεθείς µπροστά στον Μόλυβο, η πρώτη κίνηση (εντελώς ασυνείδητη) είναι να τσιµπηθείς (ναι, είναι αληθινός!). Η δεύτερη κίνηση (εντελώς συνειδητή) είναι να εναποθέσεις στη µαγεία του όλες σου τις αισθήσεις. Όχι. Δεν είναι ακόµη ένα χωριό. Είναι το εκκρεµές των αισθήσεων (ενίοτε και των παραισθήσεων, λόγω της απαράµιλλης οµορφιάς του). Κοίτα! Τα σπίτια µε τις πολύχρωµες πόρτες και τις κεραµοσκεπές που σταµατούν µια ανάσα πριν από τη θάλασσα, τα µεγαλοπρεπή αρχοντικά µε τ’ αετώµατα, το γραφικό λιµανάκι, τα πνιγµένα στις γλυσίνες και τις βουκαµβίλιες πλακόστρωτα καλντερίµια (κάποιο από αυτά λένε πως είναι το ωραιότερο στον κόσµο).

Πάρε βαθιά ανάσα, έχεις πολλά να θαυµάσεις: Το επιβλητικό γενοβέζικο κάστρο (ένα από τα καλύτερα διατηρηµένα κάστρα της ανατολικής Μεσογείου), τις εκκλησίες µε τα νεοκλασικά στοιχεία, τη δηµοτική πινακοθήκη, το οίκηµα της Aνωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (παλαιό αρχοντικό Κοµνηνάκη-Κράλλη). Δοκίµασε: Σαρδέλα στα κάρβουνα, σαγανάκι λαδοτύρι, κρεµµυδοντολµάδες (ποτέ δεν φτάνει ένας), λακέρδα, ούζο και το καλύτερο γαλακτοµπούρεκο της ζωής σου στο Μπαλκονάκι. Άκου (τους ντόπιους) και πετάξου µέχρι τις ιαµατικές πηγές της Εφταλούς. Θα νιώσεις σαν να ξαναγεννήθηκες. Πιο µετά, παράγγειλε έναν ελληνικό καφέ µε µπόλικο καϊµάκι σε κάποιον παραδοσιακό καφενέ κι άγγιξε µε το βλέµµα σου (ίσως και µε το χέρι) ένα από τα οµορφότερα ηλιοβασιλέµατα της Ελλάδας. Αν θέλεις να µείνεις όλο το βράδυ εκεί, αν δεν θελήσεις να πας πουθενά αλλού, όλοι θα σε καταλάβουν. Ο Μόλυβος µοιάζει, άλλωστε, να µην είναι πραγµατικός, αλλά γίνεται βασανιστικά πραγµατικός όταν έχεις φύγει…